hallo iedereen!

Ik zit even te bedenken wat ik jullie even ga vertellen. Alles wat er tegenwoordig gebeurd begint gewoon een beetje een dagelijks ding te worden. Alles wat ik eerst heel vreemd, nieuw, intressant vond is gewoon normaal geworden. Helemaal niet erg, maar dan weet ik nu even niet wat ik moet vertellen.

Bijvoorbeeld een moeder die niet om haar kinderen geeft, kan je eerst heel boos om worden en denken van hoekan je dat ooit doen je eigen kinderen.Ze geeft welom haar kinderen op haar manier, maar niet zoals het eigenlijk zou moeten. De kinderen gewoon naar de dump laten gaan, niet naar school sturen,niet helpen met wassen,zorgen voor schone kleren en geen eten geven. Het is je eigen kind! Je begint het nu gewoon te begrijpen, als je heel arm bent, wanhopig niet meer weet wat je moet doen en elke dag op de dump bent tussen het vuil, daar wordt je ook knettergek van! Betekend natuurlijk niet dat wij het nietvoor het kind opnemen en dat we ze laten stikken maar je gaat er nu gewoon op een andere manier mee om. Vandaag zei ik ook tegen Barbara: ' ach ja vind het ook niet gek dat moeder niet met haar kind naar clinic gaat, want ze moet ook geld verzamelen om eten te kopen'. Terwijl je anders zoiets had, kind moet naar clinic. noodgeval, is jou kind dus ondanks alles je gaat mee. Maar we konden haar niet zo ver krijgen en dan kan je wel boos worden maar verandert de situatie ook niet denk ik dan maar weer.

Afgelopen weekend zijn we op kamp geweest met deze kinderen een nacht. Ze vonden het helemaal geweldig! Was alleen maar 1 nacht, ik sliep daar niet want vorige keer toen ik daar sliep met studenten van de school waar ik computer les gaf, kreeg ik ook blaasontsteking door de kou. Barbara heeft er wel geslapen, samen met vrijwilligers. Vond het helemaal super. In de nacht kwamen wel twee jongens bij barbara en vrijwilligster op de kamer. Ze zeiden niks maar stonden daar maar wat. werd wel aan ze gevraagd wat doen jullie hier? Maar geen antwoord. Heel vreemd. Deze jongens zijn rond de achtien en we weten wat voor achtergrond ze hebben. Misbruik is niet iets nieuws voor hun. Door hun ouders, stiefouders of andere familieleden/vrienden. De kinderen groeien er mee op, dus je moet uitkijken bij zulke leuke camping uitstapjes. Hier hebben we ook weer van geleerd, eerst denk je daar niet aan, leuke jongens, leven op straat en je probeert ze te helpen.

Voor de rest hebben we al heel wat weer bereikt met INGUBO project. We hebben meer structuur in de week, proberen de vrijwilligers te betrekken bij de keuzes die er worden gemaakt voor INGUBO wat eerst niet werd gedaan. Ze hebben op deze manier meer motivatie en werken hard. We leren de jongeren kennen, proberen de ouders/opvoeders meer te betrekken, In januari proberen (is nieuw schooljaar) we groep jongeren weer naar school te sturen. Ze hebben nu de wil maar we moeten ze voorbereiden en zeker van zijn dat de ouders heir ook achter staan en de school natuurlijk. Sinds vorige week gaan al weer twee broers naar school alleen we hebben nog beetje moeilijkheden met de moeder die soms een beetje de weg kwijt is. Ook een moeder (23 jaar) is naar ons teoegekomen, gebruikt veel drugs, kan niet voro kidneren zorgen(kinderen komen bij INGUBO 4 en 8 jaar) maar wil anders, terug naar school en werk zoeken dus die willen we hier ook in begeleiden,. Goed dat ze zelf naar ons toe is gekomen, de wil is er. En de kinderen krijgen steeds meer vertrouwen in ons endat is goed. JE kunt merken dat er veel aan ze is beloofd, maar niks van is gekomen. Nogmaals ik zeg ook de hele tijd we willen proberen, want we doen ons best maar het is altijd nog even afwachten of alle partijen mee willen werken.

Dit was mijn verhaal voor even. Verder alles goed met mij en geniet vollop!

Liefs