Kennen jullie dat ook, een geluksmomentje hebben? Als je dat nooit hebt dan moet je toch bij jezelf gaan nadenken of het wel goed met je gaat. Op dit moment heb ik de beste stage plek die je maar kunt hebben.

Na 6 maanden wachten tot dat die gemeente hier eens goed keuring geeft, hebben we een nieuw gebouw gekregen voor INGUBO project. We hebben nu een heel kleine ruimte zo groot als een garage, moet je na gaan dat we ong. 30 kinderen hebben in totaal van 5 tot 20 jaar. Dit project verdient en heeft meer ruimte nodig. (Ik zal foto's op de site zetten). De architect waar we mee hebben gesproken deze week gaat er, drie wc's in bouwen, douche, keuken, activiteiten ruimte, klein klas lokaal, chill ruimte en kantoor voor mensen die er werken. Daarnaast heb je om het gebouw veel ruimte, komt een binnenplaats waar iedereen kan zitten ook als het regent. Er word een sport veld, garden en speelplaats geplaatst. En dit hoort allemaal bij INGUBO, wordt een hek om gebouwd met beveiliging. Dit wordt niet gefinancierd door de gemeente, maar door Stenden en de Rotery Club. Daarnaast proberen Barbara en ik nog geld in te zamelen ( waar ik jullie beste mensen nog zeker voor ga benaderen! ZIE MAIL/INGUBO.reismee.nl). Zodra de Rotery Club met plan mee eens is kunnen ze gaan bouwen en zeggen ze dat in ong. 1 maand klaar kan zijn. Maar hopen! Barbara en ik willen wel bij de opening zijn, na al het werk die we hebben gedaan. Het gebouw is niet alleen groter, maar is midden in de township dus de kinderen die naar school gaan kunnen na schooltijd naar INGUBO komen. Ook hoeven ze niet meer langs de dump te lopen, waar ze tegenwoordig nog steeds mee worden geconfronteerd als ze naar INGUBO lopen. De oudere jongens worden ook bij het bouwen betrokken en zullen ook nog een zakcentje verdienen.

Barbara en ik zijn nu ook druk bezig om dit allemaal te regelen. INGUBO heeft ook een nieuw team nodig van vrijwilligers, Social Workers en 'manager'. Na maanden hard te hebben gewerkt, wil je ook dat het allemaal door wordt gezet. We zijn bezig geweest (of nog steeds)met connecties op bouwen, we hebben een hechte band opgebouwd met de kinderen, zorgen dat de kinderen naar school blijven gaan en zorgen dat het team ook door blijft draaien(wat niet altijd makkelijk is). En hopelijk zien we dan het eind resultaat over paar weken/maanden.

Dit is dus voor mij een geluks momentje, kan wel janken van blijdschap.

Er zijn ook nog wel frustraties en emotionele momentjes. Ik zal jullie een verhaal vertellen wat niet in je koude kleren gaat zitten. Er was eens een meisje van negen jaar oud, die woonde in de township van Port Alfred in Zuid Afrika. Ze woont met haar moeder, broers/zussen en zusje in een klein huisje. Ze slaapt in een hutje samen met haar moeder en zusje, dat ruikt naar een wc dat al maanden niet is schoongemaakt. Dit meisje gaat sinds Januari weer naar school, maar heeft geen schooluniform. Haar moeder heeft geen geld, want al het geld dat ze heeft zuipt ze op. Als ze thuis komt van school moet ze op haar zusje passen, schoonmaken en eten maken. Haar moeder is vaak op de dump om wat flessen in te zamelen voor wat geld. Ze zegt; 'mijn broers en zussen haten mij maar ik weet niet waarom'. Haar vader heeft haar meegenomen in december samen met haar nichtje. Haar vader heeft haar drie dagen opgesloten en meerdere malen verkracht. Haar vader is nu in de gevangenis, maar ze wil wel dat hij weer uit de gevangenis komt want het is allemaal haar schuld! Conclusie van dit verhaal is dat dit meisje voor haar leven lang is beschadigd. We hebben Child Welfare in geschakeld, die kinderen uit huis kan plaatsen. Alleen er op het moment geen plaats, dus kan niks worden gedaan. INGUBO kan haar opvangen na school tijd, we kunnen met haar praten, liefde geven en met haar spelen zodat ze weer kind kan zijn. Misschien realiseren jullie nu ook hoe belangrijk eigenlijk INGUBO is voor deze kinderen. Een plek waar ze naar toe kunnen, om dump en thuis even te vergeten. Ik wil jullie absoluut niet shockeren, maar wel laten weten dat dit realiteit is. Wat kan je nog doen voor dit meisje, bidden?

Apartheid afgeschaft hier in 1994, nou vergeet het maar. Een specialist die je eigenlijk moet gaan helpen, maar die je met advies naar huis stuurt, pas op voor zwarten. Of ze hebben HIV of ze hebben 6 vriendinnen. Een man die vraagt aan mij of mij wat mankeert omdat ik naast een zwarte loop. Vind niet gek dat mensen soms flippen in dit land. Blanke bevolking die al paspoort hebben klaar liggen, want als Mandela overlijdt vertrekken zij uit Zuid Afrika. En dit is geen grapje. Hopen dat die beste man nog 100 extra levens heeft, in deze game dat Zuid Afrika heet.

En zo zijn er nog wel tienduizend meer dingen waarom mensen zo hysterisch zijn hier in Zuid-Afrika.

In ieder geval dat betekend niet dat ik het niet naar mijn zin heb! Over drie maanden ben ik weer in Nederland, wat zal dat weer even anders zijn.

Liefs

PS: Dit was even mijn verhaal, maar vergeet AUB niet dat ik samen met Barbara ook nog een weblog heb aangemaakt. Dus graag LEZEN!